Richard Bach gençliğimde çok okuduğum yazarlardan biridir.

Bazı kitaplarını siz de bilirsiniz. Martı' yı bilmeyen yoktur. Oysa ben daha çok Mavi Tüy' ü beğenmiştim gençlik zamanlarımda.

"Bir" kitabında eşi Leslie ile olan hikayealerini okumuştum.

Çok daha sonraları yayımladığı Hipnozcu' da en sevdiklerim arasına girmiştir.

Şimdi size Hipnozu kitabının ilk başlarından küçük bir alıntı yapmak istiyorum.

Jamie Forbes hava  araçları  uçurur. Zamanında üniversiteyi bırakıp pilot brövesi aldığından beri önemseyerek yaptığı şey  budur. Bir şeyin kanatları mı var;  o şeyi sever. 

Hava Kuwetleri'nde savaş uçakları uçurdu;  poli­tik  oyunlara., ek  görevlere ve  arada sırada uçmaya zaman olmamasına fazla aldırmadı. Ordu bir öneri ge­tirince erken emekli oldu. 

Sivil havayolları onu almadı. Bir kez başvuru yap­tı  ve  pilotluk sınavındaki  sorular  elenmesine neden oldu. 

1. Bir  seçim yapmanız gerekse ağaç mı  olursu­nuz. taş  mı? 

2. Hangi  renk daha iyidir: Kırmızı mı. mavi mi? 

Uçmayla ilgili  olmadıkları  için bunlara yanıt ver­medi. 

.3. Ayrıntılar önemli midir? 

"Elbette önemli değildir,"  dedi. "Önemli olan, ye­re her seferinde güvenli şekilde ulaşmaktır. Ayakkabı­larınızın boyalı olup olmadığını kim önemser?" 

Sınavı yapan kişi gözlerinin içine bakıp, "Biz önemseriz." deyince yanlış yanıt verdiğini anladı.

Hipnozcu / Richard Bach 

Nikola Tesla' nın Buluşlarım kitabından çok küçük bir bölümü aşağıya bıraktım.

"Benim kişisel aydınlanmamın gecikmesinin önemli bir sebebi daha vardı. Çocukluğumda tuhaf bir dertten mustariptim. Gözlerimin önünde çoğunlukla güçlü ve ani ışıkların eşlik ettiği çeşitli görüntüler beliriyordu. Bu görüntüler gerçek objeleri görmemi engelliyor ve düşünce ve hareketlerimi etkiliyordu. Bunlar gerçek hayatta gördüğüm şeylerin ve manzaraların görüntüleriydi. Asla hayali bir görüntü görmüyordum. Bana bir şey söylendiğinde, o objenin görüntüsü gözlerimin önüne son derece canlı bir şekilde geliyordu ve ben bazen gördüğüm şeyin gerçek olup olmadığını anla makta güçlük çekiyordum."

Nikola Tesla / Buluşlarım

Edremit' ten Ankara'ya doğru arabamla gidiyordum. Daha yolun başında, Havran' ı geçer geçmez, sağ ayağımda bir uyuşukluk başladı. Arabayı kenara çekip indim. Hafif ağrı da hissediyorum. Yolun kenarındaki zeytinlik alana girip, bir ağacın dibine oturdum. Daha önce hiç böyle bir şey başıma gelmemişti. Ayağımı uzatıp, uyuşukluğun geçmesini bekledim. Nasıl aniden indiysem, arabanın kapısını açık bırakmış, motoru da durdurmayı unutmuştum. Hafifçe yerimden doğrulup, arabaya geri döndüm, motoru durdurup, kapıyı kapattım ve tekrar ağacın dibine oturdum. Uyuşukluk bir türlü geçmiyordu. Ayağımı toprağın üzerinde uzatıp, kendime doğru çekiyordum. Belki böyle yaparsam uyuşukluk geçer diye düşünüyordum. Bir süre daha bekledim. Yerden bulduğum bir zeytin dalıyla yerlere şekiller çiziyor, uyuşukluğun geçmesini beliyordum. Yok...Uyuşukluk geçmiyordu. Sıkıntıdan ve biraz da panikten olsa gerek elimdeki dalla yerlere yazılar, yazıp şekiller çizmeye başladım. Ancak paniğim arttı ve büyük bir korku hissettim. Aniden büyük bir dehşete kapıldım. Elimdeki çubuğu fırlatıp, ayağa kalktım. Neler oluyordu bana...

Bir süre ayakta bekledikten sonra. Yok canım... deyip, sağ ayağıma hafifçe basarak dalı attığım yerden alıp yeniden ağacın dibine oturdum. Başımı yukarıya kaldırdığımda, kocaman bir zeytin ağacının altında oturduğumu fark ettim. Tarlaya şöyle bir göz gezdirdiğimde, her tarafın zeytin ağacıyla dolu olduğunu gördüm. Ancak altında oturduğum ağaç diğerlerine göre neredeyse üç kat daha büyüktü ve gövdesi hepsinin gövdesinden dört beş kata daha kalındı. Elimde tuttuğum dalda muhtemelen ondan düşmüş bir daldı. 

Dalı toprağa sürterek yeniden yazılar yazmayı, şekiller çizmeyi denedim. Büyük bir korkuyla dalı tekrar elimden fırlattım. O da neydi öyle. Acaba bu uyuşukluk... Aman allahım bu bu... beynimden mi geliyordu? Acaba beyin kanaması mı geçiriyordum? Önce uyuşukluk sonra da bilinç bulanıklığı...Evet evet... Kesin beyin kanaması geçiriyordum. 

Yere sakince oturdum. Ayaklarımı uzattım. Etrafa bakındım. "Edremit' ten Ankara'ya gidiyorum. Arabam yolun kenarında duruyor. Ayağımda uyuşukluk oldu. Dinlenmek için durdum Her şey yolunda."  şeklinde bilincimi gözden geçiriyordum. Ayaklarımı hareket ettirebiliyor, kollarımı havaya kaldırabiliyordum. Güç kaybım yoktu. Tüm bunları düşünürken birden başka bir şeyin farkına vardım. Ayağımdaki uyuşukluk geçmişti! Nefesim normale dönmüş, paniğim azalmıştı. ayağa kalkıp yürüdüm. Evet.. Uyuşukluk da tamamen geçmişti. Artık yola devam edebilirdim.

Tam arabaya doğru yönelmişken yerde duran dalı gördüm. Zeytin dalı... Az kalsın aklımı başından alıyordun. Dalı tekrar yerden alıp, çömeldim. Yeniden yere bir şeyler yazmayı denedim. Bu sefer dal elimde yere yığılıp kaldım. Artık tamamen yerde yatıyorum. Gözümün önünde gökyüzünü dallarının arasından gördüğüm kocaman zeytin ağacı vardı. Kaskatı yatıyordum. Sadece dalı tuttuğum elim hafifçe kımıldıyordu. Yerden kalkmayı denedim. Başım dönüyordu. Başımı yere bırakıp gözlerimi kapattım. 

Hafif bir rüzgar esintisiyle uyandım. Gözümü açtığımda güneş aynı yerde duruyordu. Zeytin ağacının dalları güneşi bir gözüme değdiriyor bir güneşi saklıyordu.  Çok fazla uykuda kalmadığımı düşündüm. Aslında uyudum mu yoksa bayıldım mı tam olarak ayırt edemiyordum. O durumda tek fark ettiğim şey dalı tuttuğum elimin hafifçe kımıldadığıydı. Doğrularak oturdum. Dala baktım ve onu  toprağa değdirdim. Tam yere bir şeyler çizecekken, dal yerde bir şeyler karaladı. Sakindim. Ben gayet iyiydim. Bana birşey olmamıştı. Beyin kanaması geçirmiyordum. Ama dalı ben hareket ettirmiyordum. Bunun da farkındaydım.  Dal kendi hareket ediyordu. Bu en başından beri de böyleydi. Ama bu sefer paniklemedim.  Uyku beni sakinleştirmiş sanki her şeyi olağan karşılamamı sağlamış gibiydi.  Yere dikkatlice baktığımda "Yoluna git. Yeni yolcunla." yazıyordu.

Dalı arabamın bagajına kilitledim.

Ankara' ya doğru yola koyuldum. Yeni yolcumla.

Önder Güngör / 26.Ocak.2025

Görsel : The Origins of Earthing: Exploring the Practice and Benefits

    "Topraklanmamış insanlar odaklanmakta zorluk çekerler, huzursuz ve stresli olurlar, çevrelerindeki her şeyi kontrol etmeye çalışırlar. Doğal olarak topraklanmış kişiler ise, sade ve dengeli insanlardır, bedenlerinde evlerindeymiş gibi huzur içinde yaşarlar. Topraklama, bedeni sakinleştirdiği; içinde yaşanılacak sıcak ve huzurlu bir yer yarattığı için insanı dengeler. Başkalarını kontrol etmeye çalışmak gereksizleşir çünkü topraklama bedene kendisini kontrol etme yolunu verir; beden, enerjiyi ve duyguları serbest bırakmayı, kendisini an be an arındırmayı öğrenir. Deneyin ve görün."

Auro ve Çakra Kullanma Kılavuzu / Karla Mclaren

Eskiden her yıl kararlar alırdım. Yeni yılda söyle yapacam , böyle yapacam, bunları başaracağım diye....,

Bu yıl da karar alıyorum ama diğerlerinden farklı.

Bu sefer,

Şu kadar kitap okuyacağım, şu kadar spor yapacağım, şunları öğreneceğim, bunları bitieceğim, bunlara başlayacağım türden şeyler yok.

Çünkü belli yaştan sonra  insanın ilk hedefi "YAŞAMAK" oluyor.

Yaşamak derken nefes alıp vermekten bahsetmiyorum.

Aynı Nazım' ın şiirindeki gibi, 

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, 
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin, 
           hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, 
           ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, 
                                      yaşamak yanı ağır bastığından. 

 Bir arkadaşım var.

Korku tüneline girmiş.

Çıkıncaya kadar gözlerini hiç açmamış.

 (*) Hande Yener' in şarksısından alıntıdır.

İş çıkışı eve geldim. Kapının önüne iki battal boy torba, çöp çıkarılmış olduğunu gördüm.

İçeriye girip, mutfaktaki diğer çöpleri de ben çıkardım.

Kapının önü çöp yığını oldu. Apartman görevlisi arkadaş, büyük ihtimalle önce bizim çöpleri götürdükten sonra gelip diğer dairelerin çöplerini götürdü herhalde.

İki gün önce izlediğim youtube videosu aklıma geldi. Şehirden köye göç eden insanlarla ilgiliydi.

Köye göç etmiş arkadaş; ekolojik tarımla uğraştığını, tavuklarını, toprağı vb.. anlatıyordu Bir ara program yapımcısına,

"Düşünsenize haftada sadece iki küçük poşet çöp üretiyorum. İstanbul' da her gün bunun iki katı çöpüm oluyordu." dedi. Köydeki çöp de sadece deterjan ambalajı artığıymış.

Bir arkadaşım "Zenginin çöpü olur. Ne kadar çok çöpün varsa o kadar zenginsin. Fakirin çöpü olmaz." derdi. 

Ne doğaya bir katkım var (çöpüm çok) ne de kendime bir faydam var. (zengin değilim.)

Not: Yukarıda görsel, çöp poşeti değildir. İtalyan Bottega Veneta markasının yeni siyah deri çantasıdır. ( Kaynak : ( https://www.haberturk.com/bottega-veneta-nin-cantasi-sosyal-medyanin-diline-dustu-2895795 ) Fiyatı 17.450 TL imiş. (16.11.2024 tarihinde) Tarihi özellikle yazdım. İki yıl sonra bu yazıyı okuduğunuzda çöp poşetlerinin bu fiyata ulaştığını görünce çanta ucuzmuş diyebilirsiniz.

Hayatımda öğrenemediğim en önemli şeylerden biri de “Hayır diyememek!”. Bir türlü “Hayır” diyemedim. Bu özelliğimi bilen arkadaşlarım tarafından göz göre göre de kullanıldım.. Hatta arkadaşlarım, birçok işi üzerime yıktıklarında, yüzüme karşı, senin “Hayır” diyemeyeceğini bildiğimiz için seni biraz kullandık bile diyebilmişlerdir.

Oysa Paulo Colhe ne güzel demiş, "Hayır demek, evet demektir. Yani; kendi önceliklerinize, zamanınıza ve sınırlarınıza 'evet' demektir."

Yine Paulo Colhe’ nin bir sözü daha var. “Bir hayır diyebilmek, bin evetten daha değerli olabilir.”

Ama dediğim gibi bir türlü öğrenemedim “Hayır” demeyi.

“Hayır” diyemeyen insanlar, toplumsal normlar, suçluluk duygusu ve başkalarını hayal kırıklığına uğratma korkusu nedeniyle “Hayır” diyemiyorlarmış. Nasıl bir toplumda yetiştiysem, herkes bana “Hayır” derken ben diyemedim. Ya da hiç kimse suçluluk duygusu hissetmiyorken ben nasıl oldu da  hissettim. Ya da hep hayal kırıklığına uğrarken nasıl da başkalarını memnun ettim.

Üniversitede bir arkadaşım vardı. O da benim gibi “Hayır” diyemeyenlerdendi.

İnsanlar ona “Sana bir şey soracağım dediklerinde” daha dinlemeden “Hayır hayır hayır” derdi. Daha bir şey demedik ki dediklerinde ise “Olsun yine de hayır” derdi.

“Hayır hayır hayır”

 Sosyal medyaların etkisiyle blog yazıları iyiden iyiye azaldı. Yazmak daha zor.

Resim paylaşmak, video çekmek herkesin kolayına geliyor. Sahiden de kolay. Daha pratik.

Keşke ben de yapabilsem.

Bu aralar ben de bloglar yerine youtube kanallarına takılıyorum.

Son zamanlarda,

Yocuların Dikkatine,

Ramble Soul ve

Güneşim Peşinde' yi izliyorum.

Yolcuların Dikkatine' de Cihan çok zeki bir arkadaş. Ebru' da öyle. Zeki insanları izlemek ayrı bir keyif veriyor. Ramble Soul' a göre daha minimalistler. 

Diğer arkadaşları da keyifle izliyorum.

Ramble Soul .... Ben beğeniyorum.

Çağdaş Özsarı' da izlediklerim arasında.

16-17 yaşlarındaydım. Yıl 1985-1988. İzmir Atatürk Lisesi' nde yatılı öğrenci olarak okuyordum. Anneannem ve halam o zaman hayattaydılar. Biri Küçükyalı' da diğer ise Göztepe' de oturuyordu. Benim ailem Torbalı' daydı. Hafta içi okulda yatılı olarak okuyor, hafta sonu ise eve çıkıyordum. Daha çok Torbalı' ya, ailemin yanına gidiyordum. Cuma akşamı okul çıkışı okuldan ayrılıyor, Pazar akşamı saat 17' de okulda oluyordum. Pazar akşamı dönüşte, Torbalı' dan dolmuşa biniyor, Karabağlar' daki mezarlıkta iniyor, oradan da Montrö otobüsüne biniyor, hemen okul karşısında iniyordum. 16 yaşımda bu dönüş çok hoşuma giden bir anı değildi benim için. Daha sonraları okula ve yatılı hayata alışınca o kadar da dert etmedim. Mezarlıktan ESHOT Montrö otobüsüne binerken çoğu zaman bir kadına denk geliyordum. Şoförün arkasındaki ikinci sıradaki koltukta oturuyordu. Zaten o yıllarda bu hat o kadar çok yoğun değildi ve her hafta sonu 5-10 kişi yolculuk ediyorduk. Kadın 40-50 yaşları arasındaydı. Sarışındı. Saçları dalgalı ve omzuna kadar iniyordu.Yeşil gözlüydü. Güzel ve gösterişli bir kadındı. Çoğu zaman göz göze geliyorduk. Hadi ben yurda gidiyorum sen nereye gidiyordun, her Pazar akşamı?

Gelelim günümüze....

30 Haziran 2024' de bu satırları yazıyorum size..

Genelde her Cuma ve Cumartesi akşamı arkadaşlarımla -bazen de yalnız- dışarı çıkarım. Çoğu zaman Cumaları Beat Taurus' a, Cumartesileri ise Armada' daki Fatboy' a giderim. Mekancılığı severim. O yüzden mekan değiştirmeyi çok sevmem.

Bundan 6 ay önce Cuma akşamı yine Beat Taurus' da Asena' yı (CATS) dinliyordum. Masada 3 arkadaş oturuyorduk. Yan masada tek başına oturan, tahminen 45-50 yaşlarında bir kadınla göz göze geldim. İkimiz de birbirimize bakıp hafifçe gülümsedik. Bizi gören arkadaşım "Tanıyor musun?" diye sordu. Biraz duraksadıktan sonra "Bilmiyorum." dedim. Genelde bu tür yerlerde, sarhoş olduktan sonra çok kişiyle tanışırsınız ve belki bir daha birbirinizi aylarca görmezsiniz, tanıştığınızı bile unutursunuz. 

Daha sonraki 5 hafta üst üste aynı kadını Beat' de gördüm ve her seferinde selamlaşıp, masalarımızda oturup, herhangi bir konuşma yapmadık. Beat' e birlikte gittiğim kadın arkadaşlarım, ısrarla nereden tanıyorsun diye sorsalar da bilmiyorum boş verin deyip eğlenmemize baktık. Ancak ta ki Bahçelievler' deki işyerimin orda onu bir kez daha görünce hafızamı zorlamaya başladım.

Kadın sarışındı. Saçları dalgalı ve omzuna kadar iniyordu. Yeşil gözlüydü. Güzel ve gösterişli bir kadındı.

Hatırlamıştım.

Daha sonraki akşamlar onu Beat' de hiç görmedim.

Önder Güngör / 30.06.2024 / Ankara

Saat yine 02.30.

Çorbacıdan çıkmış, taksiye binmişim. Farkında değilim.

Taksici genç bir delikanlı. Sohbet etmek istiyor.

- Abi nerelisin? diyor

-İzmirliyim. Ya sen?

-Evelallah Ankaralıyız.

-Ankara' ya nereden geldiniz?

-Yok abi. Evelallah Ankaralıyız dedik ya. Öyle dışarıdan mışarıdan gelmedik.

-Kaç yaşındasın.

-23 yaşındayım abi.

Ben 1988 yılında Hacettepe' yi kazandığımda Ankara' ya gelmişim. Yaşından daha fazla Ankara' dayım. 23 yaşındaki bebe evelallah Ankara' lıyım diye bana hava atıyor. :) 😂😂

Önder Güngör / Ankara / 10 Mayıs 2024

Nil Karaibrahimgil' in Nil'in kelebekleri kitabını okuyorum.

Odayı Amália Rodrigues  - Primavera' sı dolduruyor.

Arkadaşlarım Fado ne diye sorduklarında Portekiz Türkü' sü diyorum.

Gelelin Nil' in kelebeklerine

Şamanizm tarihin en eski inanışlarından biridir. Birçok dini ve toplumu etkilemiştir. Aşağıda Sandra Ingerman' ın Şamanik Yolculuk kitabından küçük bir alıntı bulacaksınız. Belki de bu kitabı okumak isteyeceksiniz.

 Şu hikayedeki arkadaşlarımla, Hanginiz çarptı?  Ankamall yemek katında yemek yiyiyoruz. Yıl 2009.

Yemek sırasındaki bir kızcağız bayılıp düşmüş. AVM hoparlöründen anons geçtiler. Doktor varsa çok acil Dönerci' nin önüne gelebilir mi diye?

Arkadaşım,

"Önder, dur bi gidip bakayım ne olmuş." dedi.

Kısa bir süre sonra geri geldi.

-"Erken döndün. Ne olmuş?" diye sorduk.

-"Gittim. Yerde bir kızcağız bayılmış yatıyor. Etrafını kalabalık bir grup sarmış. Çekilin ben doktorum dedim. Hepsi başını kaldırdı, BİZ DE! dediler." dedi.

Sonra masaya eğilip, fısıldayarak.

"Düşünsene bizim gibi her masadan bir doktor gitmiş olsa buradakilerin hemen hemen hepsi doktor." dedi.

Önder Güngör / Ankara

2010 yılı Ağustos ayıydı. Arabadaki ekranın göstergesi 40' ı gösteriyordu. Üç arkadaş, Bakanlıklar tarafından Kızılay'a doğru gidiyorduk. Trafik sıkışmış, arabaların camları açık, her yerden korna sesleri geliyordu. Önümüzdeki körüklü otobüsün kapıları açıldı. Kalabalık bir grup elllerinden ve ayaklarından tuttukları baygın bir kadını ototbüsten aşağıya indirip, kaldırımın üzerine bıraktılar. Direksiyondaki arkadaşım,

- "Önder, dur şu kadına yardım edelim." dedi ve direksiyonu çevirerek, arabayı kaldırımın üzerine, kadının olduğu yere çıkardı.

Kendisi bir polikliniğin acilinde çalışıyordu. Bu yüzden arabanın bagajında sürekli "Acil Çantası" bulundururdu.

Bagajı açıp kocaman siyah çantasını çıkaraıp, kadının başında duran kalabalığa,

-"Çekilin ben doktorum." dedi. Herkes talimata uyup, açıldı. Birlikte çömeldik. Arkadaşım biraz baktıktan sonra,

-"Bunun şekeri düşmüş Önder" dedi.

Çantayı açtı. Çantanın içinde, serum setleri, sütürler, ilaçlar ne ararsan vardı. Küçük bir kutuyu açtı. İçinden bir adet kesme şekeri alıp, kadının ağzına attı. Sonra da başını kaldırıp, bir şişe suyu içirdi.

Biraz sonra kadın gözlerini açıp,

-"Ne oldu bana?" diye sordu.

O sırada bir siren sesiyle irkildik.

Kaldırımdaki arabamızın arkasına bir polis aracı park etmişti. Polis yanımıza gelip,

-"Eyliyet ve ruhsatı verin!" dedi.

Biz, arabayı niye kaldırıma çıkardığımızı anlatmaya çalışırken, polis sert bir ses tonuyla,

-"Hanginiz çarptı kadına." diye bağırdı.

Arkadaşım,

-"Ne çarpması Memur Bey" dese de polis. "Ehliyet, ruhsat" diye tekrarladı.

Biz doktor olduğunuzu kadına yardım etmek için durduğumuzu söylesek de polis bizi dinlemiyordu.

Allahtan otobüsten inen insanlar ve sonrasında kendisine gelen hasta kadın sayesinde polisi ikna edebildik.

Önder Güngör / Ankara