Yaşlı adam Bahçelievler 3.Cadde' de kaldırımda oturuyordu. Güneş arkasından vuruyor ve  yolun üzerine düşen elinin gölgesiyle şekiller yapıyordu. Yoldan geçen insanlar, ihtiyara alaylı bir şekilde bakıyor, yaptığı hareketlere gülüyorlardı. Hatta bazıları laf atıyor; "hey ihtiyar bu ne dansı" diye dalga geçiyorlardı. 

Kafenin pencersinden olup bitenleri en başından beri izliyordum. Üzüntü ve kızgınlık içimi sarmıştı. Onunla alay eden insanlara kızmıştım. Yaşlı adama da üzülmüştüm. Allahım sen insanları dalga geçilecek duruma düşürme diye içimden dua ettim.

Bir kaç saat sonra kafeden dışarıya çıktım. Yaşlı adam dizlerini göğsüne çekmiş durumda hala kaldırımda oturuyordu. Yavaşça yanına yaklaşıp onu taklit ederek oturdum.

-"Merhaba" dedim.

Yaşlı adam başını kaldırıp, bana baktı.

-"Merhaba" diye karşılı verdi.

Adamla yüz yüze geldiğimde şaşırıp kaldım. Ailemde ve çevremde çok fazla yaşlı insan tanıyordum. Hepsi yaşının verdiği fiziksel ve ruhsal duruma ayak uydurmuşlardı. Ancak bu adam sanki yirmi yaşındaki bir delikanlıyı makyajla yaşlandırmışsınız gibi duruyordu karşımda. 

Şaşkınlıktan bir şey söyleyemedim. Hatta niye onun yanına oturduğumu bile unutmuştum. Gerçekten bu adamın yanına niye oturmuştum? Ona ne diyecektim? Beni onun yanına oturtan içsel güç neydi?

Ömrümde ilk kez böyle bir yaşlı görmüştüm.

Yaşlı adam kolunu kaldırdı ve bana,

-"Kolunu kaldır." dedi.

Ses tonu da baskın ve kalındı. Yaşlı konuşması değildi.

Şartlanmış bir şekilde sorgulamadan kolumu onun yaptığı gibi kaldırdım.

-"Görüyor musun?"dedi.

-"Neyi?" diye sordum.

-"Kolunun gölgesini" dedi.

-"Evet görüyorum." dedim. Biraz sessizlik oldu. O halde bir iki dakika bekledik. Yoldan gelen geçen bize bakıyordu.

"Niye bunu yapıyorsun. Bütün insanlar seninle dalga geçiyorlar. Sabahtan beri burada garip hareketler yapıyorsun. Evine gidip, yatsana. Televizyon izleene..Ya da parka gidip otursana" dedim. Amacım ona yardım etmekti. Etrafta olup bitenin farkına varmasını sağlamaktı. Çünkü insanların onunla dalga geçmesi beni üzmüştü. Ses tonuyla, bakışıyla zamanında etkili ve kudretli bir kişiliği olduğu belliydi.

-"Gölgene bak" diyerek beni susturdu.

Dikkatimi kaldırmış olduğum kolumun yola düşen gölgesine çevirdim.

-"Görmüyor musun?" dedi.

-"Hayır." diye sinirli bir şekilde cevap verdim. "Neyi görmem gerekiyor?" diye sinirli bir şekilde sordum.

-"Gölgenin dansını" dedi.

Bu adama kesin deliydi. Gölgemin dansı da ne demekti?

-"Dikkatli bak" dedi. " Özellikle gölgenin kenarlarına bak" diye ekledi.

Daha dikkatle gölgemin kenarlarına, güneşle karanlık arasındaki çizgiye odaklandım.

-"Pek bir şey göremiyorum." dedim.

-"Daha dikkatli bakmalısın" dedi.

Birkaç dakika ses çıkarmadan gölgemin kenarlarına baktım. Gölgemin kenarlarında aydınlık olan bölgeye doğru gölge titremelerini ve uçuşmalarını gördüm.

Heyecanla,

-" Aaaa bir şeyler görüyorum." diye bağırdım. Hafifçe kolumu oynattığımda gölgemin kenarlarında tuhaf şekiller oluştuğunu gördüm. Ömrümde ilk kez böyle bir şeye tanık oluyordum. Bu yaşıma kadar ilk kez gölgemi izliyordum. 

Etraftan geçen insanların bize bakıp, güldüğünü hatta hakkımızda deli bunlar dediğini işittim.

Kolumu indirip, 

-"Nedir bu?" diye yaşlı adama sordum.

-"Gölge oyunu" dedi ve devam etti. "Küçüklüğünde bu oyunu çok oynardın. Bütün bebeklerin en çok sevdiği oyun budur evlat. Hatta ilk oynadıkları oyun budur. Bizler büyüdükçe bebeklik anılarımızı unuturuz. Bebekken sahip olduğumuz olağanüstü güçlerimizi de. Sen bebekken gölgen senin en büyük arkadaşındı. O dans eder, sen onu izlerdin. Çevrende buna benzer çok arkadaşın vardı. "

Çocukluğumda böyle birşey yaptığımı hiç hatırlamıyordum

-"Peki niye bunları hatırlayamıyorum?" dite sordum.

-"Hatırlasan evliya olurdun" dedi.

-"Kimsin sen?" dedim.

-"Asım' la Reşat' ın arkadaşı." dedi.

Bu da onlardandı.

2016 / Ankara / 3.caddede bir kafe

Siz endişeli, sıkıntılı, huzursuzken ya da kafanız karışıkken, bedenin içinden daha çok dışında prana vardır.. Kendinizi iyi hissetmediğinizde, prana' nın kalitesi ve bedenin içindeki yoğunluğu azalmıştır. Bedende çok az prana' nın bulunması sıkışıp kalma ya da kısıtlanma hissi olarak ifade edilebilir. O ayrıca herhangi bir şey yapma dürtüsünden, isteğinden yoksunluk olarak da ortaya çıkabilir; siz cansız ve ilgisizsinizdir, hatta depresyondasınızdır. Bedende prana yokken fiziksel hastalıklara yakalanabilirsiniz. Yoga Sutra, nefesteki düzensizliklerin çok farklı formlar alabileceğinden söz eder. Öte yandan, ne kadar dingin ve dengeliysek, prana' mız bedenimizin dışında o kadar az dağılır. Ve eğer tüm prana bedenimizin içindeyse, hastalıklara yakalanmayız.

Şimdi Bahçeli 7.Cadde'de bir kafede oturmuş yoldan geçenlere bakarak yine aynı hareketi yapıyordu.

Bardağından bir yudum daha çay içtikten sonra omzuna çapraz astığı çantasından rastgele bir kitap çıkardı.

Son zamanlardaki en önemli takıntısı kitapları ve başka insanların hayatlarında yarattığı etkilerdir. Çantasında en az beş altı kitabı olmadan asla dışarı çıkmazdı. İlk başlarda bir, iki derken son bir yıldır yanında beş kitaptan daha az kitap taşımaz hale gelmişti. Her gün çıkarken çantasını kontrol eder, eğer eksik kitabı varsa odalarda ayakkabılarıyla dolaşır, panik halde aradığını bulur ve aceleyle çantasına tıkıştırırdı. Onlar yanındayken kendisini daha güçlü hissediyordu. Onlar en önemli yardımcılarıydı.

Çok önemli bir karar arifesindeydi. Geçen ay evinde büyük bir temizlik yapmış, depo olarak kullandığı küçük tuvaletindeki eşyaları atmıştı. Bu eşyalar arasında küçük bir koli bulmuştu. Her taşındığında onu da taşımış ama hiç içine açıp bakmamıştı. Koliyi açtığında, içinde bir kaç adet eskiden kullandığı ama niçin atmadığını bilmediği eski cüzdanlarını, eski kimlik kartlarını ve öğrenciliğinden kalma bir sürü fotoğrafını bulmuştu. Bu fotoğrafların bazılarını sanki ilk kez görüyordu. Tamamı üniversite yıllarında çekilmiş iki yüzden fazla fotoğraf vardı. Hepsine saatlerce bakmış içlerinden tam seksen iki tanesini bir kenara ayırmıştı. Bu fotoğraflar iki hafta boyunca salondaki yemek masasının bir köşesinde öylece durmuştu. Geçen hafta bunları yanına almış, bir kargo şirketinde tam göndermek üzereyken vazgeçip çantasına koymuştu.

Tekrar bir yudum çay içtikten sonra, masanın üstündeki kargo poşetini eline aldı. Bir haftadır yanında taşıyordu. Bir kaç kez tersini düzünü çevirip tekrar masanın üzerine bıraktı. Az önce çıkardığı kitaptan rastgele bir sayfa açtı. Denen' in en önemli alışkanlıklarında biri de buydu. Önemli bir karar vermek üzereyken yanındaki kitaplardan birini alır rastgele bir sayfa açar ve orada vereceği karar için ipuçları arardı. En önemli takıntılarından biri de herkesin içinde olan fakat tanımlayamadığı paralel yaşantıları bir türlü kafasından atamazdı. Denen' e göre bir çok insan bu inanca sahipti ama onu tanımlamayı bilmiyordu. Bu düşünceler onda hastalık boyutunu almıştı. Yaptığı her harekette kendisinin ve başkalarının yaşantısında nasıl değişiklikler yaratabileceğini aklından hiç çıkaramıyordu.

Bardağından bir yudum daha çay içtikten sonra, eğer bir bardak daha çay içersem hayatımda ne gibi değişiklik oluşur, bana çayı dolduran kişiden, çayı getiren garsona, hatta bardağı yıkayan komiye kadar herkesin yaşantısında nasıl bir değişiklik yaratırım düşüncesiyle garson kıza başka bir şey istemediğini söyledi. Başka bir karma yarattı. Onu da biliyordu.

Şu andaki en büyük düşüncesi ise, bu paketi gönderirse, fotoğrafları bakan kişinin hayatında ne gibi bir değişiklik yaratacağı endişesiydi. Çünkü hayat akışı normal bir şekilde devam eden kişilerin hayatında bu fotoğrafları göndermekle dışarıdan bir müdahale yapacaktı.

Fotoğraflar üniversitedeki ev arkadaşına aitti. Mezuniyetinin birinci yılında trafik kazasında ölmüştü. Bu fotoğrafları ailesine göndererek onların hayatında bir değişiklik yaratacağından korkuyordu. Hayat döngülerinde normal olmayan bir sıçrama yaratacağı endişesini taşıyordu. Karmalarını değiştirecekti.

Kitaptan rastgele açmış olduğu  sayfaya baktı.

"Otobüs çok kalabalıktı. Nefes almak neredeyse imkansızdı. Daha önce bu caddeyi beş dakikada geçer giderlerdi, Ancak yarım saattir bir durak gidememişlerdi. Kadın havalandırmak amacıyla açık tutulan kapıdan, diğer yolcuların arasından sıyrılarak kendisini dışarıya atmayı başardı. İner inmez az önceki hengameden kurtulduğuna sevinip, ilk sokağa döndü. Dar sokağın her iki tarafında kaldırımlar üzerinde masalar bulunuyordu. Birine oturdu. Gelen garsona kırmızı şarap getirmesini söyledi. Nefesi yavaşlamış, derinleşmişti. Sanki ağzından aldığı nefes önce ayak parmaklarına, oradan da saçlarına kadar gidip yeniden burnunda çıkıyordu. Rahatladığında yada doğru kararlar verdiğini düşündüğü her zaman bu duyguyu yaşardı. Hiç istemediği bir kişiyle buluşmak için otobüse binmiş, ite kakışa saatlerce trafikte beklemiş ve en sonunda kendisini şarap içerken bu dar sokakta bulmuştu. Ama şimdi yüzü gülüyordu. Doğru yerdeydi."

Denen, hesabı ödeyip, yerinden kalktı. Dışarı çıkıp, sokaktaki çöp kutusuna elindeki paketi attı.

Yüzü gülüyordu.

Önder Güngör/ 2016 yılından kalma bir hikayem. Gerçektir.

Efsaneyi hatırlayalım mı?

Önder Güngör/ 2009 yılında yazmıştım./

Tatili iple çekeriz. 

Tatile gideriz. 

Bir süre sonra eve dönüp dinlenmek isteriz. Çünkü yorulmuşuzdur.

Bedenen değil. 

Zihnen.

Eve gidip kabuğumuza çekilmek isteriz.

Küçük bir alıntı: