(*) Hande Yener' in şarksısından alıntıdır.

İş çıkışı eve geldim. Kapının önüne iki battal boy torba, çöp çıkarılmış olduğunu gördüm.

İçeriye girip, mutfaktaki diğer çöpleri de ben çıkardım.

Kapının önü çöp yığını oldu. Apartman görevlisi arkadaş, büyük ihtimalle önce bizim çöpleri götürdükten sonra gelip diğer dairelerin çöplerini götürdü herhalde.

İki gün önce izlediğim youtube videosu aklıma geldi. Şehirden köye göç eden insanlarla ilgiliydi.

Köye göç etmiş arkadaş; ekolojik tarımla uğraştığını, tavuklarını, toprağı vb.. anlatıyordu Bir ara program yapımcısına,

"Düşünsenize haftada sadece iki küçük poşet çöp üretiyorum. İstanbul' da her gün bunun iki katı çöpüm oluyordu." dedi. Köydeki çöp de sadece deterjan ambalajı artığıymış.

Bir arkadaşım "Zenginin çöpü olur. Ne kadar çok çöpün varsa o kadar zenginsin. Fakirin çöpü olmaz." derdi. 

Ne doğaya bir katkım var (çöpüm çok) ne de kendime bir faydam var. (zengin değilim.)

Not: Yukarıda görsel, çöp poşeti değildir. İtalyan Bottega Veneta markasının yeni siyah deri çantasıdır. ( Kaynak : ( https://www.haberturk.com/bottega-veneta-nin-cantasi-sosyal-medyanin-diline-dustu-2895795 ) Fiyatı 17.450 TL imiş. (16.11.2024 tarihinde) Tarihi özellikle yazdım. İki yıl sonra bu yazıyı okuduğunuzda çöp poşetlerinin bu fiyata ulaştığını görünce çanta ucuzmuş diyebilirsiniz.

Hayatımda öğrenemediğim en önemli şeylerden biri de “Hayır diyememek!”. Bir türlü “Hayır” diyemedim. Bu özelliğimi bilen arkadaşlarım tarafından göz göre göre de kullanıldım.. Hatta arkadaşlarım, birçok işi üzerime yıktıklarında, yüzüme karşı, senin “Hayır” diyemeyeceğini bildiğimiz için seni biraz kullandık bile diyebilmişlerdir.

Oysa Paulo Colhe ne güzel demiş, "Hayır demek, evet demektir. Yani; kendi önceliklerinize, zamanınıza ve sınırlarınıza 'evet' demektir."

Yine Paulo Colhe’ nin bir sözü daha var. “Bir hayır diyebilmek, bin evetten daha değerli olabilir.”

Ama dediğim gibi bir türlü öğrenemedim “Hayır” demeyi.

“Hayır” diyemeyen insanlar, toplumsal normlar, suçluluk duygusu ve başkalarını hayal kırıklığına uğratma korkusu nedeniyle “Hayır” diyemiyorlarmış. Nasıl bir toplumda yetiştiysem, herkes bana “Hayır” derken ben diyemedim. Ya da hiç kimse suçluluk duygusu hissetmiyorken ben nasıl oldu da  hissettim. Ya da hep hayal kırıklığına uğrarken nasıl da başkalarını memnun ettim.

Üniversitede bir arkadaşım vardı. O da benim gibi “Hayır” diyemeyenlerdendi.

İnsanlar ona “Sana bir şey soracağım dediklerinde” daha dinlemeden “Hayır hayır hayır” derdi. Daha bir şey demedik ki dediklerinde ise “Olsun yine de hayır” derdi.

“Hayır hayır hayır”