Tek burun deliği nefesi ve alkol arasında bir ilişki olduğunu düşünüyorsanız yok. Ya da var.

Niye yazımın başlığı öyle bilmiyorum?

Çok içki içtiğim gecenin sabahı erken kalkarım. İçki uyutmuyor. Sabahın köründe dikiyor beni havaya.

Rahatlamak için tek burun nefesi tekniği ile nefes egzersizi yaparım. 

Normalde bir burun deliğinin hakim olduğu nefesi alış verişimiz vardır. 3-4 saat arayla bu nefes döngüsü değişir diğer burun deliği daha hakim hale gelir. Fizyolojik bir olaydır.

Bu yüzden tek burun deliği ile nefes tekniği geliştirilmiştir. Önce bir burun deliğimi burun kanatlarına parmağımla basarak kapatır diğer burun deliğimden yavaşça dörde kadar sayarak derin nefes alırım. Nefes aldığım burun deliğimi kapatarak diğer burun deliğimden sekize kadar sayarak nefesimi veririm. Sonra hemen nefes verdiğim burun deliğimden tekrar dörde kadar sayarak nefes alır nefes aldığım burun deliğimi kapatarak diğer burun deliğimden nefes verir ve yine nefes verdiğim burun deliğimden nefes alarak defalarca tekrarlarım.

Dediğim gibi çok içtiğimde bana iyi geliyor. Aslında içki de iyi geliyor. Zaten arkadaşlarım bu aralar çok içtiğimi söylüyorlar. Hiç biri neden içiyorsun demiyor.

Hemen aşağıya bir şarkı bırakıyorum.

Bir derdim var.

İlk içkiye başladığım günü hatırlıyorum. Küçükken içki sofralarında tadımlık yudumladığım içkiden bahsetmiyorum. İlk biramı alıp, gizlice içtiğim günden bahsediyorum. 1986 yılıydı. Küçükkuyu ile Göztepe arasında Mithatpaşa Caddesinden yürüdüğüm yıllardı o yıllar. O zamanlar Sahil Yolu yoktu. Mithatpaşa Caddesi' nde deniz tarafındaki apartmanların duvarlarına denizin dalgalarının vurduğu zamanlardı. Troleybüsler çalışıyordu. Konak Üçkuyular yönünde caddenin sol tarafından yürürdüm hep. Küçüklüğümden kalma alışkanlık. Sonraları hep soldan gittim. Taşı bile sol elimle attım. Küçükkuyu' dan bir iki durak sonra kayalıkların üzerine yapılmış bir park vardı. Adını hiç bilmiyorum. Bakkaldan bira alıp o parka gitmiştim. Bir birayı içtikten sonra kafam dumanlı Göztepe' ye doğru yürümüştüm. O günden sonra hep içtim. 

O ilk birayı içmeyecektim. Şaka şaka. İyi ki içmişim.

 Kendinden başka bir şeye ne kadar çok bağımlı olursan,
o kadar az mutlu olursun. Mutluluk kendine yetebilmektir. 

(Paulo Coelho)

Görsele dikkatli bakarsanız, yeşilliklerin arasında bir ev göreceksiniz. Bunun gibi yüzlercesi var. Nasıl ev yaptın oraya be abicim? Hadi yaptın nasıl iniyorsun nasıl çıkıyorsun oraya?

2016 yılının Eylül ayının son günleriydi. Sami, babası için aldığı arabayı Kemalpaşa' ya götürecekti. "Önder Abi ben memlekete gidiyorum. Hadi gel birlikte gidelim." dedi. Ne zamandır ben de gitmek istiyor bir türlü fırsat bulamıyordum. Planı yaptık. Çarşamba gününden 2 günlük yıllık izin aldım. 4 gün kalıp Pazar akşamı geri dönecektik. Perşembe sabahı erkenden yola çıkacaktık. Eşyalarımı hazırladım. Sami' nin muayenehanesine (Ankadent)  gittim.  Hastalar bitince Sami' lerin evine gidip sabah erkenden yola çıkacaktık. Asansörden inerken "Önder Abi senin eşyan hazır. Ben de eve gidince hazırlayayım. Niye sabahı bekleyelim ki akşamdan çıkalım." dedi. Öyle yaptık. Saat 22.30 gibi yoldaydık. Bastık gaza. Sabah çok erken saatte Trabzon' daydık. Önce Pazar'a uğrayacak, orda kahvaltı yapıp, öğleden sonra da Kemalpaşa' ya gidecektik. O yüzden sabahın erken saatinde kimseyi uyandırmamak için hava aydınlanıncaya kadar bir benzin istasyonuna park edip, arabanın içinde uykuya daldık. Uyudum mu bilmiyorum ama iyi üşüdüğümü hatırlıyorum. 

Yol boyunca yağmur yağdı.

Karadeniz bildiğiniz gibi. Her tarafı yeşil. Yolculuğumuz yağmurla geçti. Burada yağmur başladı mı günlerce sürüyormuş. Şansımıza güneşi gördüğümüz günler de oldu.

Öğleden sonra Kemalpaşa' ya vardık. 

 Sami de atmacaları seviyor. Ben elime almaya korktum. Isırır mısırır.

Buralarda atmacacı olmayan adam yok. Sohbetler hep atmaca üzerine. Önce küçük bir böcek sonra küçük bir kuş, o kuşla da göç eden atmacaları yakalıyorlar. Böcek, dana burnu. Küçük kuş ise, örümcek kuşu. Dağda ağlarla tuzak kuruyorlar. Tente denilen yerde günlerce atmaca geçmesini bekliyorlar.

Tente

Sami' nin babası da iyi atmacacı. Günlerce burada oturup atmacanın geçmesini bekliyor. Biz de biraz bekledik ama atmacanın bugün geçmeye niyeti yoktu.

Tente' nin olduğu yerden Kemalpaşa manzarası harika. Ben aşağıdaki görseli çektiğimde Kemalpaşa henüz ilçe olmamıştı. Bir yıl sonra ilçe olacaktı.

Ağlar atmaca için.

Allahtan tentenin oraya gittiğimizde yağmur durdu. Ancak her yer çamur. Onlar alışık hoplaya zıplaya dolaşıyorlar. Ben kayıp, popo üstü düşmemek için bir adımımı 10 dakika düşünerek atıyorum. 

Bu harika doğanın ortasında, yılar önce Dr. Deppak Chopra' nın Büyücünün Yolu kitabında okuduğum, bir şiir geldi aklıma.

''Ne olurdu uyusaydın, 
 Ve ne olurdu
 uykunda
 rüya görseydin?
 Ne olurdu
rüyanda
cennete gidip
garip güzel bir çiçek koparsaydın?
Ne olurdu
uyandığında
çiçeği elinde bulsaydın?
Ya sonra ne olurdu?''

Tellerin altındaki damlalar.

Yazımın başında burası Karadeniz demiştim ya. İşte o durumlardan biri daha. Yol tıkalı.

Yürüyerek gittik baktık.

Yağmurdan dolayı tepede gevşeyen kayalar yolda giden bir minibüsün üzerine düşmüş. Allahtan hiç kimseye bir şey olmamış. Ucuz atlatmışlar.

Yolun açılması için bir saat kadar bekledik. Daha sonra yaylalara doğru döndük.

Hepsi aynı yöndeymiş sorun yok. 😅

İşte bu olmadı. Ne tarafa gitsek ki? 😇

Abu Deresi' nin yanındayız. Derenin karşısında Sami' nin halasının evi var. Masadaki biranın biri benim.

Sami, bu derenin eskiden daha derin olduğunu yüzmeyi bu derede öğrendiğini anlattı. 

Abu deresi yüzülecek bir dere gibi gelmedi bana ama Sami' nin anlattığına göre yazın böyle olmuyormuş.

Yemek yediğimiz yerin hemen yanında alabalık tesisi vardı.

Abu Deresi üzerinde bir köprü. Bu köprünün hemen altında bir zincir sarkıyor. Kilit taşına bağlıymış. O kilit taşını çıkarırsan köprü yıkılırmış. 

Dere çevresinde çok fotoğraf çekildik. Bir tanesini bıraktım aşağıya.

Kilit taşına bağlı zincir.

Serender

Evet bu da serender. Serender, eskiden yiyecekleri saklamak ya da mısır kurutmak için  kullanılıyormuş. Evden bağımsız bir alan olarak yapılıyormuş. Amaç yiyecekleri korumak. Alttaki resimde dört ayağın her birinde fare tırmanması için özel bir tahta olduğunu göreceksiniz.

Bir akşam üstü yanımda getirdiğim kitabı deniz kıyısında okuyorum. Ruhsal Dünyaya Uyanış

(Doğrudan Bilgeliğe Giden Şamanik Yol) Sandra Ingerman & Hank Wesselman

"YÖNLERLE ÇALIŞMAK

Bölgenin ruhu ve Doğanın ruhuyla çalışma yapmanın bir parçası da yönleri onurlandırmaktır. Pek çok şaman bir seremoniye başlamadan önce doğuyu, batıyı, kuzeyi, güneyi ve altımızdaki yeryüzü ile üstümüzdeki gökyüzünü onurlandırır.

Farklı şamanik kültürlerde her yönün farklı bir anlamı vardır. Örneğin, şamanlar genellikle doğu­yu, güneşin doğduğu yönü onurlandırarak seremoniye başlar. Yerli kültürlerde güneşin nasılsa her gün doğacağı gibi bir varsayım asla söz konusu olmaz. Bu nedenden dolayı, yerli halklar güneşi her gün hoşça karşılar, selamlar ve vereceği hayat için ona teşekkür ederler. Seremoniler de bu anlayıştan dolayı doğuyu onurlandırarak başlar.

Bazı şamanik gelenekler bilgeliğin gücü için kuzeyi ve güçlü bir korunmanın, gözetmenin gücü için de güneyi onurlandırır. Batı ise güneşin battığı yön olarak onurlandırılır. Başka kültürlerde de yön­lere hayatın farklı nitelikleri atfedilir. Yönlerin temsil ettiği nitelikler konusunda kültürlerarası bir mutabakat yoktur.

Yeryüzü, bereket ve bolluk içindeki hayat için; gökyüzü ise gü­neş, yıldızlar, gezegenler ve şamanların yardım almak için çağrıda bulundukları hem yeryüzü, hem de gökyüzündeki ruhlar için onur­landırılır."

Ben de buradaki doğayı, denizi, ağacı, kuşu, börtü böceği onurlandırmak için derin bir nefes alıp teşekkür ederim diyorum.

Sonra geri döndük.

Bu da Sami' nin teknesi. Pazar' dayız. Fark ettiyseniz yağmur yok ve hava güneşli. Deniz durgun. Ne yaptık peki? Tabi ki balığa çıktık. Açık denizde dalga vardı. Dalga tekneyi kaldırıyor Pazar' ı görüyorduk. Dalganın içine  düşüyoruz Pazar gözden kayboluyordu, sadece denizi görüyorduk. Tutturdular, bu dalgada deniz seni tutar diye. Dedim yoo iyiyim. Yok deniz seni tutacak. İyiyim kardeşim. Yok tutacak. Tutmayacak tutacak derken. Dedim beni geri götürün. Beni limana bırakıp daha ilerilere açıldılar. Akşam geldiklerinde duydum ki Sami' nin kuzenini deniz tutmuş. Ohhh iyi olmuş dedim.

Pazar

Bunlar da tutukları balıklar. Akşam rakıyla götürdüler. Rakı sofralarının en aranan adamıyım. Vejetarjan olduğum için masada bir kişi eksik gibi oluyor. Balıklar ve etler bir eksik sayıya bölünüyor. Rakı ve biraz peynir bana yetiyor.

Okla gösterdiğim ev Pazar' da Raba (Gaba) ya da ona benzer bir şey dedikleri yerde kaldığımız ev.

Alttaki görselde kaldığımız evden sahilin görünüşü. Eskiden -sahil yolu yapılmadan önce- burası denizin dibindeymiş. Şimdi baya içerilerde.

Buraya kadar gelmişken Gürcistan' a da geçelim dedik. Zaten Kemalpaşa' daki herkes günübirlik Gürcistan' a gidip geliyormuş. Yöre halkı benzini bile oradan alıyormuş. Şimdilerde nasıl bilmiyorum.

Ben devlet memuru olduğum için geçişte bizim taraftaki gümrük çalışanlarına iş yerinden aldığım "yurt dışına çıkabilir" belgesini gösterdim. Kontrollerden sonra yürüyerek Gürcistan' a geçtik O tarafta da işlemler hızlı oldu. Bir taksi kiraladık. Bizi Batum' a götürdü. Birkaç saat sonra gelip almasını söyledik. Yolda giderken Efes birası aldık. Bunu nerede içebiliriz diye sorduk şoföre. Burası Gürcistan istediğiniz her yerde içebilirsiniz dedi. Yürüyerek içebilir misiyiz dedik. Sorun yok dedi. Elimizde biralarla Batum sokaklarında dolaştık.

Sarp Kapısı ilk açıldığında halk daha fakirmiş. İlk yıllarda Batum' u görenler yıllar sonra gittikten sonra Batum' u daha gelişmiş, daha güzelleşmiş buluyorlarmış. Yakında bizi ikiye üçe katlar bunlar  diyorlar. 

Eskiden kızım için Gürcü bir yardımcı tutmuştuk. Kutayisi'den gelmişti. 3 yıl boyunca yatılı olarak bizde kaldı. Lari lirayla aynı değerdeydi. 500 dolar veriyorduk aylık. Dolar 1.4 TL idi. Son dolar yükselişinden sonra şimdi onlar bizi yardımcı olarak tutacak düzeye geldiler. Biz yukarıdaki anıtın önünde fotoğraf çektirirken, para karşılığı fotoğrafımızı çekebileceklerini söylediler. Biz de gerek yok dedik. Şimdi gitsek yüzümüze bakmazlar. Ben bu yazıyı yazarken 1 Lari, 5,32 TL idi.1 dolarda 16,42 TL. Vay be....

Hava yağmurlu olduğu için çok fazla kalmadan sınıra geri döndük.

Dahası da var....

Önder Güngör

Bu fotoğrafı izin almadan Sandaletli Seyyah' ın sitesinden aldım. Kızarsa kaldırım.

Bir blog yazarı var. 

Sandaletli Seyyah, Bora Bilgin. 

Hastalardan Öğrendiklerim, Kırkımdan Sonra diye blogları da var.

Çoğunu okudum.

Ekşi sözlükte tek kelimeyle özetlemişler Sandaletli Seyyah' ı. Minimalist gezgin.

Otostop yapıyor, Coach Surfing ' de ya da benzer sitelerde bulduğu evlerde para vermeden kalıyor. Yelkenli kayığı ile kıyı seyahatleri yapıyor. Adam minimalist dedik ya. Rüzgar bedava olduğu için yelkenli kayığı seviyor. Ancak sandaletliseyyah.blogspot.com bedava olmasına karşın sandaletliseyyah.com a para vermiş. Şaka şaka. Binlerce kişiye ilham kaynağı olduğu ve yazılarını okurken hepimizin yüzünde tebessümler yarattığı için kendisine sonsuz teşekkürler.

Gezmek yaşam tarzı olmuş ama bunu hünerli bir şekilde en ucuza mal ediyor.

Benimle ilgili tek benzer yanı yaşı ve mesleği. (Ben İzmirliyim o Ankaralı. Ben Ankara' da yaşıyorum o İzmir'de.)

Ne otostop çekebilirim, ne internetten bulduğum tanımadığım adamların evinde kalabilirim, ne de tıka basa dolmuşlarda seyahat edebilirim. Bakkala gitmeye üşeniyorum. Hele kaldığı otellerin birçoğunda kalamam.

Ama blogunu okuduğunuzda imreniyorsunuz adama.

Bir de alıntı yapayım Kenya yazısından;

"Bir bar müdavimi olup da barmenle muhabbet eden insanlara bazen özeniyorum ama böyle bir ilişki geliştirmenin ne kadar zaman ve para götürdüğünü bildiğimden hiç teşebbüs etmedim. 

Asistanlık zamanlarımızda İzmir’e yeni gelen bir arkadaşımız, liseden beri (o zamanlar 15, şimdilerde 30 yıldır) Kalyon’un müdavimi olan Ümit’e; 

 “Abi şimdi burada kızlarla nasıl tanışıyoruz?” diye sorunca Ümit bilge bir edayla;

“İlk üç yıl hiç kızlarla ilgilenmeden bu barın köşesinde dikileceksin” demişti."

Bir de bu aralar izlediğim ve sevdiğim iki belgesel serisi var. BBC Earth' te Ben Fogle denilen adam var. BBC Earth' de Vahşi Yaşama Dönüş diye belgeselleri var. Adada tek başına yaşayan, ormanda ailesiyle yaşayan, ne ararsanız var. Belgesellerini izlediğinizde minimalizmin dibini görüyorsunuz. En son Macaristan kırsalında yerleşen Julia Pryke ve Gareth Shone'u izledim. İki sevgili İngiltere' deki işlerini bırakıyorlar, paralarının yeteceği bir ev arıyorlar ve Macaristan' da ucuz bir çiftlik evi alıyorlar. Resmen harabe. Ama adamların umurunda değil.

İlginç yaşamlar. Para versen yapmam.

Yine BBC Earth' de Simon Reeve denilen bir adam var. Kuzey Amerika' dan Güney Amerika' ya belgesel çekimi yaparak dolaşıyor. Ülkelerin ve yerel halkların gerçek ve abartılmamış yaşamları gözler önüne seriliyor. Herkes Kanada' ya gitmek istiyor ya. Simon Reeve' in gözünden görün bir de Kanada' yı. San Francisco ' da ilginç. Hele Güney Amerika...

Sandaletli Seyyah' a selamlarımla,

Önder Güngör / 11 Aralık 2021 / Ankara

 Bir kadın gelir değiştirir seni

Evde miskin miskin oturmayı seversin, bir kadın gelir, kendini Afrika çöllerinde safari yaparken bulursun.

Ömründe iki satır kitap okumayı becerememişsindir, bir kadın gelir, duvardan duvara kütüphane yaparsın odalarını.

Müzik dinlemeyi sevmezsin, bir kadın gelir, elinde gitarla dolaşırsın.

Bütün gün evde televizyon karşısında uyuklarsın, bir kadın gelir, kendini dağda ovada koşarken bulursun,

Kalbine koca bir adam oturmuştur, bir kadın gelir, kalbin pır pır uçar.

Bir kadın gelir, her şeyi bırakır peşinden gidersin.

Ölmek üzere olan yaşlı bir baba, yatağının başına üç oğlunu çağırarak onlara vasiyette bulunur.

Sabah 07.30’ da Mevsim’ i okuluna bıraktım. Kapıdaki güvenlik ateşini ölçtü. 35.3 dedi. O sırada okul görevlilerinden biri yerde birikmiş su birikintisini süpürüyordu. Güvenlik görevlisi;

“Abi sen ne yaptın? Bir yerdeki suyu başka bir çukura süpürdün, dağıtacaktın o suyu.” dedi.

Görevli biraz geriye çekilip, yaptığı işe baktıktan sonra “Oldu, oldu.” dedi.

Güvenlik görevlisi haklıydı.

Arabayı iş yerinde her zamanki sokağa park ettikten sonra Metin Oktay Park’ ına doğru yürüdüm. Yolda orta yaşlı sarışın bir kadın bağırarak “İpini yakalar mısınız?” diye seslendi. Baktım, bir sokak köpeği bana doğru koşuyor. Köpek iri yarı. Üstelik sokak köpeği. Sonradan tasmasını fark ettim. Köpeğe elimle “Gel gel.” diye işaret ettim. Köpek yanımdan daha hızlı koşarak geçti gitti. Kadın topallayarak yürüyordu. “Düştünüz mü?” diye sordum. “Evet” dedi. “Köpek mi çekti?” dedim. Cevap vermedi. “Geçmiş olsun.” diyerek yoluma devam ettim. O köpeği yakalamak için kadına yardım etme cesaretini kendimde bulamadım. O da öyle bir yardım istemedi zaten. Muhtemelen barınaktan alınmış bir köpekti. İri yarı ve sert bakışlı olmasına rağmen yanımdan zıplayarak geçişi çok şirindi. Çayıra salınmış atlar gibi zıplaya zıplaya kaldırımda kırıtıyordu. Barınaktan ya da sokakta terk edilmiş  köpekleri evlerine alan insanlar bana toplumun bir tık üstündeki insanlar gibi geliyor. İçimden kadına teşekkür edip Metin Oktay Park’ ına daldım. Bir, iki tur sonra iş yerine.

Masama oturup, radyomu açtım. Önümde sayfaları açık olan kitaptan birkaç satır okudum ki,  içeriye kat görevlisi daldı. Yerleri paspaslıyordu. “Hava nasıl hocam.” diye sordu. “İyi gibi ama parkta yürürken biraz üşüdüm.” dedim. “Hocam aslında havada kar havası var. Dün gece yağar diye çok bekledim ama yağmadı.” dedi. “Bu yıl kuraklık olacakmış.” dedim. “Hocam herkesin biraz dikkat etmesi lazım yoksa dünya bitecek.” dedi. “O yüzden Mars’ta koloni kurmaya çalışıyorlar ya.” dedim. “Hocam kursunlar ben gitmem.” dedi. “Zaten seni beni götürmezler. Sadece zenginler gider. Geri kalanlar dünyada kalır. Zengin dediysem de öyle böyle değil. Türkiye’ nin en zengini bile onlara göre fakir kalır.” dedim. “Olsun ben gitmem.” dedi. “Hem hocam uzayda ne var ki gideyim? “ dedi. Düşündüm. Doğru söylüyordu. “Bildiğimiz uzayda ne vardı ki?”

O sırada önümde açık olan kitabın sayfalarından az önce okuduğum satırlar aklıma geldi. “Prana olayının anlaşılması çok zordur, çünkü Prana ne oksijen ne de havadır. İnsan nefesini tutarak bir süre yaşayabilir. Yoga teknikleri sayesinde insan saatlerce nefessiz kalabilir. Bu sırada organizmanın doğasında olan Prana yaşamı desteklemektedir. Bununla birlikte Prana olmadan insan bir saniye bile yaşayamaz. Prana sözcüğü, “kozmik enerji”, “evrensel enerji”, veya “yaşam enerjisi” anlamında kullanılmaktadır.” Akif Manaf / Nefes Sanatı

Önder Güngör /25 Kasım 2021 /Ankara /Bahçelievler

Gözümü açtığımda saate baktım. 06.50 . Yataktan çıkmak için ideal bir saat. Sağıma dönüp Gamze'ye baktım. Yatakta yok. Hayret benden önce kalkmış. O da ne?. Burası bizim yatak odamız değil ki? Heyecanla yataktan fırladım. Odayı bırak ev bizim evimiz değil. Panikle odadan çıktım. Evet bu ev bizim evimiz değil. Hızla odalara girip çıktım. Evde benden başka kimse yoktu. Aman allahım benim ne işim var bu evde. Yatak odasına geri döndüm. Etejerin üzerinde bir cep telefonu vardı. Telefon benim değildi. Hemen oradan Gamze'nin telefonunu aradım. Gamze'nin sesi...

- Alo aşkım nasılsın? 

-Buyurun kimsiniz? 

-Aşkım ben. 

-Siz kimsiniz beyefendi?

Bu da ne demek ya...

-Gamze'cim neredesin? 

-Beyefendi siz kimsiniz? 

-Aşkım benim. Önder.

-Kardeşim sapık mısın nesin? Bir, bana aşkım deme. İki, ben evli değilim. Önder diye birini de tanımıyorum. Yanlış aradınız?

Çat! Telefon kapandı.

Herhalde dün akşam burada kaldığım eve gitmediğim için bana çok kızgın diye düşündüm. 

AMA BENİM BU EVDE NE İŞİM VAR?

Gamze'nin annesini aradım?

- Alooo damadınız konuşuyor? 

- Ne damadı evladım? 

- Ben Önder? - Önder. Hangi Önder. Tanıyamadım. Oğlum yanlış aradınız galiba benim kızlarım bekar? Önder diye birini de hatırlayamadım.

Acaba yanlış mı aradım? 

- Büyük kızınız Gamze değil mi? 

- Evet. 

- İşte ben onun kocasıyım. 

- Tövbe estağfurullah. Oğlum yanlış aradın. Kızımın ismi Gamze ama benim kızım hiç evlenmedi.

Aman allahım neler oluyor? Çıldırdım herhalde diye düşündüm. Evi biraz dolaştım. Evin her yerinde benim fotoğraflarım vardı. Üstelik fotoğraf çektirdiğim kişilerin hiç birini tanımıyordum ve bu fotoğrafları nerede çektirdiğimi de hiç hatırlamıyordum. Daha önce hiç gitmediğim yerlerde fotoğraflarım vardı. Bu evde ne işi vardı o fotoğrafların? Asıl benim ne işim vardı?

Mutfak dağınıktı. Masanın üstünde bir adet tabak vardı. Kirlilerin hepsi lavabodaydı.

Kapı çaldı.

- Ekmek ister misiniz Önder Bey? 

Aaa bu adam beni tanıyordu. 

- Beni tanıyor musunuz? -

 Anlamadım? Kaç ekmek vereyim?

Bu adamdan ben niye buradayım, ne oldu vb.. şeyler öğrenmeliydim.

- Baksanıza siz bu apartmanda görevlisiniz değil mi? 

- Önder Bey şaka mı yapıyorsunuz. Ben 5 yıldır bu apartmandayım. Siz iyi misiniz? 

Siz iyi misiniz lafını siz manyak mısınız? der gibi sordu ama...onunla uğraşacak halde değildim. 

- Sana bir şey soracağım ben bu apartmanda kaç yıldır oturuyorum.? 

- Vallahi ben bilmem abi siz daha iyi bilirsiniz? Ben geldiğimden beri burada oturuyorsunuz?

Yuhhh. Demek ki burası benim evim. Ben kesin kafayı yedim.

- Peki Gamze Hanım'ı gördün mü? Galiba biraz erken çıkmış? 

- Gamze Hanım da kim abi?

Yok bir şey tamam deyip kapıyı kapattım. Allahım çıldıracağım galiba. Sabah bilmediğim bir evde uyanıyorum. Karım beni tanımıyor. Annesi beni tanımıyorum. Ömrümde ilk kez gördüğüm bir adam beni 5 yıldır tanıdığını söylüyor. Ne koydunuz benim içkime.....

Aklıma bizimkileri aramak geldi. 

- Anne naber? 

- Buyurun evladım Kkmi aradınız? 

- Anne ben Önder? 

- Evladım yanlış aradın?

Gamze'nin kardeşini denedim.

- Arzu'cum ben Önder Abi'n nasılsın? 

- Kim anlamadım. 

- Enişten len manyak. 

- Pardon yanlış oldu. Benim ablam evli değil ki? Siz yanlış Arzu'yu aradınız galiba. Hem manyak sizsiniz?

Telefon kapandı. Hayret. Onlarda beni tanımıyorlar. Çok ilginç. Hangi boyuttayım ben. Hayatımdaki hiç kimse beni tanımıyor ama hepsi yerli yerinde. Telefonları aynı,sesleri aynı, isimleri aynı , akrabalıkları aynı. Yerinde olmayan bir tek benim herhalde.

Nasılsa benim evim. Buzdolabını açtım. Ayak üstü kahvaltı yapıp, işe gideyim diye düşündüm.

Benim olmayan ama bana ait olduğunu düşündüğüm elbiseleri giydim. Hepsi tam uydu.

Montu giydikten sonra aklıma bir şey takıldı. Peki işe neyle gidecektim. Arabam yerinde duruyor mu acaba?

Holde bir çanta vardı. Benim çantam olmalıydı. Ön gözünde bir araba anahtarı buldum. Kesinlikle benim arabama ait değildi. Apartmandan çıktım. Otoparkta, anahtarın üzerine bastım. Biip diye bir ses, ışıklar yanıp söndü. Vaayyyyy . Zevkli adammışım bu arabayı beğendim.

İşe doğru yola koyuldum. İş yerime geldiğimde kapıdaki çocuklar beni tanımadılar. Odamda ve masamda başkaları vardı. Burası benim iş yerim değildi artık. Koridorda Gamze'yle karşılaştık.

- Merhaba aşkım dedim? - Bana tuhaf tuhaf bakıp. Telefondaki sapık sen miydin? deyip koşarak yanımdan uzaklaştı.

Arabaya geri döndüm. Holde bulduğum ve yanıma aldığım arka koltuktaki çantayı açtım. Gözlerini karıştırdım. Bir işyeri kimliği buldum. Kimlik benim adımaydı adını daha önce defalarca duyduğum bir şirkete aitti. Kimlik üzerinde proje departmanı yazıyordu. Vayy ne projesiymiş bu böyle? Belki bütün sorularımın cevabını burada bulabilirdim. Şirketin önüne geldim otopark bariyerle kapalıydı, görevli beni görünce hemen bariyeri kaldırdı. Arabayı park edip, kapısını kilitledim. Görevli arkamda bağırdı.

-Çıkacak mısınız Önder Bey. 

- Yooooo? 

- Peki o zaman niye yerinize park etmediniz? Vaybe otopark yerim bile varmış.

Girişte proje departmanı 5.kat diye yazıyordu. Masamı bile çok rahatlıkla buldum.

Bir görevli çay bıraktı masama. Yaklaşık on beş kişi kocaman bir odada çalışıyorduk. Herkes işinin başındaydı.

Etrafı izledim. Benim ömrümde ilk kez gördüğüm fakat yıllarımı birlikte geçirdiğim insanlarla birlikteydim. Hiç birini tanımıyordum. 10 yıllık karım beni tanımıyor. Yıllarca çalıştığım arkadaşlarım beni tanımıyor.  Ancak burada yüzlerini ilk kez gördüğüm insanlar beni kırk yıldır tanıyorlarmış gibi davranıyorlar. Ne geçmişteydim ne de gelecekte. Kendi zamanımdaydım ama farklı bir boyuttaydım sanki.

Akşam erken yattım.

Sabah 3 tane veletin üzerime çıkmasıyla uyandım. Gözümü açtığımda Gamze benim üç veletle boğuşmamı seyrediyordu. Bunlarda kim diye bağırdım?

Gamze,

- Ne demek kim? Önder sen iyi misin.? Çocuklar gelin babanız uyanmadı daha.

Bizim hiç çocuğumuz yoktu. Bu sabah üçüz çocuklarımızla uyandım. Gamze beni hatırlıyordu. Hatta bunu sorduğumda tuhaf tuhaf baktı bana.

Ev bizim evimizdi.

Evliliğimizin ikinci yılında dünyaya gelmiş bizim çocuklar. Şimdi sekiz yaşındalar. Bense onlarla bugün tanıştım.

Bunun gibi bir çok farklı sabahlara uyandım. Bütün uyanışlarımda; değişmeyen bir tek şey vardı. O da kendim. Kendi özüm, kendi yaşadıklarım, beni ben yapan her şey yerli yerindeydi. Bundan da önemlisi bunların hepsini hatırlıyordum. 

Bundan 2 yıl önceydi. Ekim ayının sonlarıydı. İş arkadaşım Nedim motorunu henüz yeni almıştı. Keeway. Daha sonradan bu motor küçük olduğu için, yanına bir de Aprilla Caponord eklenecekti.

Ben daha önce hiç gitmemiştim. Yolu bilmiyordum. Gölbaşı'na doğru gittik. 15 km sonra Bala yoluna döndük. Yol sapsarı tarlalarla doluydu.

Bir çay ocağında mola verdik. Birer çay içtik. Genelde motorla gidenler burada hep dururmuş. Nedim' de daha önce bir çok kez burada durmuş.

Karakeçili'ye vardığımızda Nedim' e balık ısmarlayacaktım. Ben de salata yiyecektim. Gezimizin ana amacı buydu.

Küçük bir büfeye gittik. Motorcular genelde burada yiyorlarmış. Yan yana dört beş küçük büfe vardı. Ben ilk kez geldiğim için bilmiyordum. Yolun kenarında masalar vardı. Bu masalardan birine oturduk. Rüzgar ılık bir şekilde esiyordu, bizde motorla yaptığımız yolculuğun keyfiyle siparişlerimizi verdik. Nedim kadife balığı yedi. Bende salata.