Unutulmaz denen günler unutulur unutulur.(*)

Son iki üç aydır korona salgını  sonrası dönem için duymaya alışık olduğumuz sözler.

"Normal olmayan normale döneceğiz."

"Hiç bir şey eskisi gibi olmayacak."

"Korona sonrası normalleşme olmayacak. Yeni düzene hazırlıklı olun."

Yok arkadaş. Hiç birine inanmıyorum. Her şey normal olacak. Hem de eskisi gibi.

İnsanoğlu, unutmaya programlanmıştır. Aksi halde yaşayamaz. Ölümleri unutmaz, kayıplarını unutmaz, hayal kırıklıklarını, pişmanlıklarını, öfkelerini, hiddetini unutmaz ise yaşayamaz.

Hatta sevgisini bile unutur. Aşklarını unutur. 

Unutmak istemsiz bir eylemdir. Zorunlu bir eylemdir.

Unutmak insanoğlunun yaşaması için gereklidir.

"Anımsamak bir türlü buluşmadır. Unutmak ise bir tür özgürlük" demiş.Halil Cibran. Stefan Zweig ise "Kalp, çabucak unutmak istediği şeyleri en derinlere gömme kabiliyetine sahiptir." demiş.

Bugünler gelir geçer, hepsi unutulur. 

Bir de işin başka bir boyutu var.

İnsan sarılmak ister. Öpmek ister. Dokunmak ister. Bu da insanın doğasıdır.
Bir dostun elinin, omzuna, sırtına dokunmasını ister.
Bakışmak ister. Koklamak ister. Karşılıklı oturmak, kahve içmek ister. Bir tostu bölüşmek ister. İkram etmek ister. Kutlamak ister. Oynamak ister. Vedalaşmak ister. Helallık ister.

İnsanoğlu daha önce yaptığı gibi, yine bildiği gibi yaşamak ister.

Esmaray' ın dediği gibi. Unutulur.