Önder GÜNGÖR

Kişisel Yaşam Blogu

Bu Blogda Ara

Ağustos, 2019 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

Bir uyku aleminden doğar dünya (*)

Ağustos 31, 2019

0

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Son zamanlarda

Bu aralar Youtube' da ne izliyorum?

Sosyal medyaların etkisiyle blog yazıları iyiden iyiye azaldı. Yazmak daha zor. Resim paylaşmak, video çekmek herkesin kolayına geliyor. Sahiden de kolay. Daha pratik. Keşke ben de yapabilsem. Bu aralar ben de bloglar yerine youtube kanallarına takılıyorum. Son zamanlarda, Yocuların Dikkatine, Ramble Soul ve Güneşim Peşinde ' yi izliyorum. Yolcuların Dikkatine' de Cihan çok zeki bir arkadaş. Ebru' da öyle. Zeki insanları izlemek ayrı bir keyif veriyor. Ramble Soul' a göre daha minimalistler. Diğer arkadaşları da keyifle izliyorum. Ramble Soul .... Ben beğeniyorum. Çağdaş Özsarı' da izlediklerim arasında.

Her şeyi koy bir torbaya, hepsi çöp (*)

(*) Hande Yener' in şarksısından alıntıdır. İş çıkışı eve geldim. Kapının önüne iki battal boy torba, çöp çıkarılmış olduğunu gördüm. İçeriye girip, mutfaktaki diğer çöpleri de ben çıkardım. Kapının önü çöp yığını oldu. Apartman görevlisi arkadaş, büyük ihtimalle önce bizim çöpleri götürdükten sonra gelip diğer dairelerin çöplerini götürdü herhalde. İki gün önce izlediğim youtube videosu aklıma geldi. Şehirden köye göç eden insanlarla ilgiliydi. Köye göç etmiş arkadaş; ekolojik tarımla uğraştığını, tavuklarını, toprağı vb.. anlatıyordu Bir ara program yapımcısına, "Düşünsenize haftada sadece iki küçük poşet çöp üretiyorum. İstanbul' da her gün bunun iki katı çöpüm oluyordu." dedi. Köydeki çöp de sadece deterjan ambalajı artığıymış. Bir arkadaşım "Zenginin çöpü olur. Ne kadar çok çöpün varsa o kadar zenginsin. Fakirin çöpü olmaz." derdi. Ne doğaya bir katkım var (çöpüm çok) ne de kendime bir faydam var. (zengin değilim.) Not: Yukarıda görsel, çöp poşeti d...

Hayır demeyi öğrenemedim.

Hayatımda öğrenemediğim en önemli şeylerden biri de “Hayır diyememek!”. Bir türlü “Hayır” diyemedim. Bu özelliğimi bilen arkadaşlarım tarafından göz göre göre de kullanıldım.. Hatta arkadaşlarım, birçok işi üzerime yıktıklarında, yüzüme karşı, senin “Hayır” diyemeyeceğini bildiğimiz için seni biraz kullandık bile diyebilmişlerdir. Oysa Paulo Colhe ne güzel demiş, "Hayır demek, evet demektir. Yani; kendi önceliklerinize, zamanınıza ve sınırlarınıza 'evet' demektir." Yine Paulo Colhe’ nin bir sözü daha var. “Bir hayır diyebilmek, bin evetten daha değerli olabilir.” Ama dediğim gibi bir türlü öğrenemedim “Hayır” demeyi. “Hayır” diyemeyen insanlar, toplumsal normlar, suçluluk duygusu ve başkalarını hayal kırıklığına uğratma korkusu nedeniyle “Hayır” diyemiyorlarmış. Nasıl bir toplumda yetiştiysem, herkes bana “Hayır” derken ben diyemedim. Ya da hiç kimse suçluluk duygusu hissetmiyorken ben nasıl oldu da hissettim. Ya da hep hayal kırıklığına uğrarken nasıl da başkalarını...

Doktor var mı?

Şu hikayedeki arkadaşlarımla, Hanginiz çarptı? Ankamall yemek katında yemek yiyiyoruz. Yıl 2009. Yemek sırasındaki bir kızcağız bayılıp düşmüş. AVM hoparlöründen anons geçtiler. Doktor varsa çok acil Dönerci' nin önüne gelebilir mi diye? Arkadaşım, "Önder, dur bi gidip bakayım ne olmuş." dedi. Kısa bir süre sonra geri geldi. -"Erken döndün. Ne olmuş?" diye sorduk. -"Gittim. Yerde bir kızcağız bayılmış yatıyor. Etrafını kalabalık bir grup sarmış. Çekilin ben doktorum dedim. Hepsi başını kaldırdı, BİZ DE! dediler." dedi. Sonra masaya eğilip, fısıldayarak. "Düşünsene bizim gibi her masadan bir doktor gitmiş olsa buradakilerin hemen hemen hepsi doktor." dedi. Önder Güngör / Ankara

Nil' in kelebekleri

Nil Karaibrahimgil' in Nil'in kelebekleri kitabını okuyorum. Odayı Amália Rodrigues - Primavera' sı dolduruyor. Arkadaşlarım Fado ne diye sorduklarında Portekiz Türkü' sü diyorum. Gelelin Nil' in kelebeklerine Leonardo’nun vinci Bayanlar baylar, karşınızda anatomist, mimar, botanist, şehir planlamacısı, kostüm ve sahne tasarımcısı, şef, mizahçı, mühendis, at binicisi, kâşif, coğrafyacı, jeolog, matematikçi, filozof, fizikçi, ressam ve müzisyen... Nil Karaibrahimgil! Değil tabii ama ‘keşke’si var. İ şte bu ‘keşke ben de onun gibi...’ kahramanlarımın peşinde koştuğum günlerden birinde Da Vinci gibi nasıl düşünürüz? kitabını alıp eve kapandım. Kafamdaki soru her zamanki gibi şuydu: Peki benim vince hangi benzini koyarsam ne kadar kaldırabilir? Birbaktım Leonardo’nun benzini çeşit çeşit, hem isimleri Lorenzo’nun yağından bile güzel! İnsan sadece bunları okusa, beynine bir endam gelir: Curiosita, Dimostrazione, Sensazione, Sfumato, Arte/sci-enza, Corporalita, Connessi...

Blog Archive

2024 18
- Kasım 2
- Temmuz 1
- Haziran 1
- Mayıs 2
- Nisan 5
- Mart 1
- Şubat 2
- Ocak 4

2023 23
- Aralık 5
- Kasım 3
- Temmuz 1
- Haziran 4
- Mayıs 3
- Nisan 1
- Mart 2
- Şubat 2
- Ocak 2
2022 12
- Kasım 2
- Mayıs 1
- Mart 3
- Şubat 1
- Ocak 5
2021 73
- Aralık 5
- Kasım 7
- Ekim 19
- Eylül 18
- Ağustos 3
- Temmuz 3
- Haziran 3
- Mayıs 2
- Nisan 2
- Mart 5
- Şubat 3
- Ocak 3
2020 21
- Aralık 3
- Kasım 1
- Ekim 4
- Temmuz 1
- Mayıs 9
- Nisan 3
2019 11
2018 1
- Mayıs 1
2016 2
- Kasım 1
- Ekim 1
2010 1
- Ocak 1
2009 1
- Aralık 1
2008 1
- Mart 1

Daha fazla göster Daha az göster

Etiketler

Belki'ler
Taksici hikayelerim

Kötüye Kullanım Bildir

Blogger tarafından desteklenmektedir